Երևանի գիշերներում
Լուսնի ափսեն է գլորվում,
Ու հեռավոր արվարձանում
Արծաթե հետքն է իր թողնում:
Երբ միայնակ եմ ես լինում,
Քայլերն այստեղ են ինձ բերում,
ՈՒ հուշերիս լքված այգում
Ես անցյալիս եմ հանդիպում:
Իմ հուշերի անհատակ ջրհորում
Քո խենթացնող կիսադեմքն է լողում,
Ես խեղդվեցի էս կեղտոտ քաղաքում,
Ուր չկա ազատում:
Իմ հուշերի անհատակ ջրհորում
Դու իմ անունն ես տալիս, ու կանչում,
Ես խեղդվեցի էս կեղտոտ քաղաքում
Ուր չկա փրկություն:
Իմ քնքուշ սևահեր,
Դու ինձ ու՞մ ես թողել,
Դու ինձ ու՞մ ես թողել,
Ինձ թողել, հեռացել:
***
Ասա դու ո՞վ ես, ո՞րտեղից,
Ի՞նչ ես այդպես լուռ հառաչում:
Ես հեռացել եմ ինձանից,
Եւ ինձ արդեն չեմ ճանաչում:
Իսկ ի՞նչ ես կորցրել այստեղ,
Ի՞նչ ես փնտրում այս կողմերում:
Ես իմ երազն եմ կորցրել
Երևանի գիշերներում:
Քո հանգուցյալ տատիկի սենյակում,
Ուր մահճակալն էր անվերջ կոտրվում,
Գինու կիսատ շշերի արանքում
Դու հավերժ սեր էիր ինձ խոստանում:
Քո բոլշեվիկ տատիկի սենյակում,
Ուր մահճակալն էր անվերջ ճռճռում,
Գինու կիսատ շշերի արանքում
Հավերժ սեր խոստանում:
Իմ քնքուշ սևահեր,
Դու ինձ ու՞մ ես թողել,
Դու ինձ ու՞մ ես թողել,
Ինձ թողել, հեռացել:
***
Ես լուսնոտի պես արթնացել,
Ու տանիքներն եմ բարձրանում,
Ես իմ անցյալն եմ կորցրել
Երևանի գիշերներում:
Երևանի գիշերներում
Լուսնի ափսեն է գլորվոմ,
Ու իմ կարմիր երգի վրա
Արծաթե հետքն է իր թողնում:
Ձայնապնակն ու այս հին մեղեդին
Մենք կորցրինք առհավետ, իմ անգին,
Մի օր փակվեց սենյակի դուռը հին,
Երբ կոտրվեց տատիկի հայելին:
Ձայնապնակն ու այս հին մեղեդին
Մենք կորցրինք առհավետ, իմ անգին,
Մի օր փակվեց սենյակի դուռը հին,
Երբ կոտրվեց հայելին:
Իմ քնքուշ սևահեր,
Դու ինձ ու՞մ ես թողել,
Դու ինձ ու՞մ ես թողել,
Ինձ թողել, հեռացել:
Երգարան 